Cocugum

Yas otuzdort yolun yarisi derler...

Ama ben hala buyumedim ki. Hatta bana sorarsaniz, ben hala cocugum. Cocugu olan bir cocuk. Ici hala kipir kipir eden, kucuk seylerle mutlu olan, isterse kosan, isterse ziplayan, hala buyumeyen bir cocugum ben. Aynaya bakmadigim surece sorun yok. Ben hep cocugum, israrla buyumek istemeyen bir cocuk.

Alnimda olusan bir tek cizgimi, goz kenarlarimda olusmakta kararsiz kalan ince cizgilerimi ve eger saclarimi boyama vakti gelmisde, beyazlarim gorunmeye baslamissa birer birer ve ben kendinden gecmis aynayi delercesine, icine girip bunlari gordugumde, yas otuzdort yolun yarisi derler diyorum kendi kendime... Ama yinede ne olursa olsun kabul etmiyorum buyumeyi, saclarimi boyuyorum surekli, alnima ve goz cevreme masaj yapiyorum. Icimdeki cocuga kabul ettiremiyorum bunu, o beni dinlemek bile istemiyor. Yasamin bir su gibi aktigini, bizim onunla yarisamayacagimizi anlatiyorum ona. Ama o beni dinlemek bile istemiyor dinlemiyor da. Ve cilginca bagiriyor icimden ben hala cocugummm...